Араблар тарихи одатда уч даврга:
1. Макка-Мадина-Ислом дини пайдо бўлмасдан илгариги Арабистон ва Ислом динининг пайдо бўлиш даврига (VI-VII асрлар):
2. Дамашқ (Сурия) даврига -Уммавийлар сулоласининг идора қилиш даврига (661-750).
3. Боғдод (Эрон-Месопатамия) даврига-Аббосийлар сулоласининг идора қилиш даври ҳалифаликларнинг турклар томонидан босиб олиниши билан тугади.
Араб ҳалифалигининг турли сиёсий марказлари билан боғлиқ бўлган бу учта хронологик даврга араб феодализмининг ривожланиши ҳам асосан мувофиқ келади. 1-даврда араб жамиятида феодализм шу процесси энди бошланаётганлиги намоён бўлди. иккинчи ва ҳусусан, учинчи даврда Европа феодализмидан Жиддий фарқ қилувчи бир қанча томонлари бўлган араб феодализмининг характерли ҳусусиятлари таркиб топди.
Ислом дини пайдо бўлмасдан илгариги Арабистон.
Территория жиҳатидан Европанинг тўртдан бир қисмига тенг келадиган жуда катта ярим орол бўлмиш Арабистон Ярим оролининг кўп қисми сувсиз чўл ва сахролардан ибротдир, аммо деҳқончилик қилиш мумкин бўлган ери озгинадир. Шунинг учун Арабистон аҳолисининг озчилик қисмигина ўтроқ ҳаёт кечирар ва деҳқончилик билан шуғулланар эди. арабларнинг кўпчилиги эса кўчманчи-бадавийлардан иборат бўлиб, қўй эчки ва бия боқар эдилар Арабистоннинг деҳқончилик учун энг қулай бўлган ўлкаси Жанубий-ғарбий област-Яман ёки «Бахтли Арабистон» бўлиб, бу ерда қадим замонлардаёқ мутассил равишда бирининг ўрнини иккинчиси олиб келган, бир неча йирик қулдорлик давлати бор эди. Хижознинг эса фақат айрим воҳалардагина деҳқончилик қилиш мумкин эди. Ярим оролнинг энг катта қисми-Нажид-суғориладиган ерлари жуда кам бўлган ғоят катта ясси тоғлиедан иборат бир жой бўлиб, фақат чорвачилик учунгина ярар эди.
VI асрнинг оҳири -VII асрнинг бошларида араблар қаттиқ иқтисодий ва социал кризисга учради. Ярим оролнинг аҳолиси кўпайиб ер етишмай қолди. Оддий араблар учун ҳам катта мадад бўлиб келган карвон савдоси ҳам тушкунликка учради. VI асрда Эронлар билан Ҳабашлар ўртасида бўлган ва узоқ-узоқ вақт давом этган урушлар натижасида Яман деярли бутунлай хароб ва вайрон бўлди. Шимолдан жанубга ва жанубдан шимолга товар олиб бориш жуда ҳам камайиб кетди.
Эронийлар Ҳиндистонга борадиган ўзлари учун фойдали бўлган бошқа бир йўлга, яъни Тигр (Дажла) ва Ефрат (Фрот) дарёлари бўйлаб Форс қўлтиғига борадиган йўлга ҳомийлик қиладилар.
Ислом динининг пайдо бўлиши. Мухаммад ва унинг жамоаси.
Араб халқ оммасининг ижтимоий норозилиги идеология тарзида, яъни дин-ислом дининг вужудга келишида ифодаланди.
Мухаммад (570-632) Қурай қабиласига мансуб бўлган ва камбағаллашган хонадонлардан чиққан эди, бу қабила Маккада ҳукмрон қабила эди. Мухаммад дастлаб чўпон бўлиб, кейин бадавлат бир хотинга уйланиш орқасида савдогар бўлиб олган, лекин унинг судхўрликка илгаридан ёмон кўз билан қараб келиши унинг демократик элементлар билан яқинлашувига сабаб бўлди. Мухаммад дин тарғибчиси («Пайғамбар») сифатида 610 йилларидан майдонга чиқди судхўрликни қоралашдан ташқари у ҳар бир кишидан камбағалларга ёрдам беришни, ўз даромадининг ўндан бир қисмини камбағалларни боқиш учун ажратишни талаб қилди.Шу билан бирга уруғлар ўртасидаги ўзаро уруш-жанжалларни тўхтатишни ҳам талаб қилди, уруғларнинг бир-биридлан қасос олишига, уруғ ва қабилаларнинг тор қон-қариндошлик доирасида биқиниб ётишига қарши чиқди. Араб жамиятининг бундан ривожланишига ғов бўлиб қолган уруғчилик тузумининг тор доирасига қарши олиб борилган бу кураш Мухаммаднинг кўп худоликдан қайтиб, битта худога-Оллоҳга сиғиниш керак, деган асосий диний талабида ифодаланди. Оллоҳ-Қурайш қабиласидаги бош худонинг номи бўлиб, Мухаммад унга бутун олам худоси тусини берди. Мўмин мусулмонлар «Оллоҳнинг ҳақиқий пайғамбарига» (Муҳаммад ўзини шундай деб эълон қилган эди) сўзсиз итоат қилишлари керак эди. Яхудий ва християн дини (бу диндагилар ўша вақтда Макканинг ўзида ҳам кўп эди) янги динга таъсир этган бўлиб, бу таъсир Мухаммаднинг таълимотида жуда равшан акс этди. Ислом дини Мусо билан Исони Мухаммаддан олдинги пайғамбарлар деб таниди. Яхудийлар ва християнлар сингари мусулмонлар ҳам Қуддасни муқаддас шаҳар деб ҳисоблар эдилар. Доимо жума кунлари байрам қилишни яхудийлар ва християнлардаги шанба ва якшанба кунларига мувофиқ келар эди.
Мухаммад вужудга келтирган янги диннинг бешта асосий қоидасида, яъни: 1) Битта худога-Оллоҳга ишониш. 2) Ҳар куни беш вақт намозни тарк қилмаслик. 3) Йилда бир марта рамазон ойида рўза тутиш. 4) Закот (камбағалларга ушур) бериш ва 5) Хаж қилишдан иборат беш фарзида хеч қандай социал реформа йўқ эди. Мухаммад қулликни қонуний деб ҳисоблади, кўп хотин олишга фатво берди, савдога ва ҳусусий мулкчиликка ҳомийлик қилди. Шу билан бирга янги дин дастлабки вақтларда халқ оммасининг кайфияти билан ҳисоблашишга ҳар холда мажбур бўлди. Закотнинг фарз қилиб қўйилиши ва судхўрликнинг бирмунча чекланиши бунинг ёрқин далилидир. Мухаммаданинг Ятрибга қочиши (арабчасига «хижрат») ислом тарихида бир эра бўлиб, мусулмонлар ўз йил ҳисобини мана шу эрадан бошлади. Шундан кейин Ятриб шаҳри Мадинат-ун-Наби, яъни «пайғамбар шаҳри» деб атала бошлади. Мадинада Мухаммад Мўминлар -«Оллоҳ бандалари» нинг катта жамоасини тузди («ислом» деган сўз «банда» демакдир). Мадиналик даврида ҳам Мухаммда билан Макка ўртасида ниҳоятда душманлик муносабати давом этди. Мадинага ҳамда иттифоқчи бадавий қабилаларга суяниб туриб, пайғамбар Мухаммад қурол кучи билан маккаликларни ўз ҳокимиятига бўйсундирди. Макка аристократияси ислом дини ва Мухаммаднинг эътиборини тан олди. Мухаммад ҳам Макканинг диний устунлигини, Каъбанинг ва ундаги қора тошнинг муқаддаслигини эътироф этиб, ҳар бир мусулмон Маккага хаж қилиши шарт, деб эълон қилишга мажбур бўлди. бу билан Мухаммаднинг янги диний кураши зодагонларнинг сиёсий таъсирини ҳам тан олди. Ҳақиқатда, арабларда турли араб қабилаларини битта қилиб бирлаштирган давлат дини теократик формада ташкил топа бошлади. Макка зодагонлари ва бадавий қабилаларнинг бошлиқлари бу янги давлатда ўзларининг ҳукмронлик мавқеини кенгроқ, умум Арабистон доирасида мустаҳкамлаб олиш имконига эга бўлди. Мухаммад вафот этгандан кейин, орадан кўп ўтмай, ислом байроғи остига бирлашган араб қабилалари Арабистон ярим оролидан ташқарига чиқиб, Византия, Эрон ерларини истило қила бошлади.
Дастлабки ҳалифалар замонида арабларнинг истилолари.
Мухаммаднинг энг яқин ворислари-халифалар-араб ҳарбий жамоасининг сайлаб қайтадиган бошлиқлари бўлиб, улар диний, ҳарбий фуқаро ҳокимиятини ўз қўлларига олган эдилар. уларнинг қароргоҳи Мадина шаҳри эди.
Бу ҳалифалар чиқиб келишлари жиҳатидан Мухаммаднинг ё қариндошлари ёки яқин дўстлари эди. 632-661 йиллар даврида бирин-кетин Абубакр, Умар, Усмон ва Али идора қилди. Булар ичида иккинчи ҳалифанинг-Умарнинг (634-644) идора даври жуда катта аҳамиятга эга бўлди. Худди шу Умар замонида араблар Сурияни, Фаластинни Мисрни Эронни босиб олдилар. Араблар бу даврда бир қанча ажойиб ғалабаларни қўлга киритди. Улар Сурияда (636й). Ёрмиқ дарёси бўйида Қуддус ёнида (638) византияликларни. Қадисия (637) ва Нехаван (642) ҳахарлари ёнида, қадимий Экбатанлар яқинида эронликларни тор-мор келтирди. Арабларнинг ғалаба қозонишига шу нарса катта ёрдам бердики, ўша вақтда ҳар иккала катта давлат Византия ҳам, Эрон ҳам бир-бири билан ўзоқ уруш қилиб, холдан кетган эди. бу иккала мамлакатнинг ҳам ўз ичида кескин социал зиддиятлар ҳукм сурар эди. Араблар эса ҳарбий ишда катта афзалликларга эга эди. уларнинг асосий оммаси эркин кишилардан иборат бўлиб, булар уруғчилик алоқаларини маълум даражада сақлаб қолганди, аммо шу билан бирга улар жуда катта умуараб сиёсий ташкилотларига бирлашган эди. Кўчманчи бадавий қабилалар биринчи даражали енгил суворийлар билан донг чиқарди, улар ўзларининг шиддатлиги билан душманнинг пиёда аскарини дахшатга солар ва унинг бесўнақай отлиқ қисмлари зўр муваффақият билан бостириб келар эди. Араблар бирлаштирувчи мафкураларини байроқ қилиб чиқардилар. Ер ва бошқа хил ўлжалар учун олиб борилаётган урушга «Оллох йўлида» муқаддас уруш туси берар, бунга араблар жуда қизиқарди.
Араблар истило қилган мамлакатларида маҳаллий аҳолига аралашмай, алоҳида ҳарбий колонияларга бўлиниб яшади. Уларнинг ҳаётида ҳарбий-патриархал соддалик бирмунча вақтгача сақланиб қолди.
Месопатамиядаги Куфа, Басра ва бошқалар, шунингдек, мисрдаги Фустат (кейинчалик Коҳира) араблар томонидан бунёд этилган ҳарбий поселенияларнинг энг йирикларидан эди.
Бироқ араблар томонидан босиб олинган мамлакатларнинг иқтисодий ва социал жиҳатидан энг тараққий топган қисмида яшаган араб зодагонлари орадан кўп кўп вақт ўтмай маҳаллий аристократия таъсирига берилиб кетди. Бу таъсир савдо ривож топган бой мамлакат бўлмиш Сурияда айниқса кучли бўлди. Арабларнинг ҳарбий бошлиқлари бу ерда яшаб туриб, Суриядаги юқори синфнинг зеб-зийнатли ҳаётини тез ўзлаштириб олди. Суриядаги энг катта ер эгаларидан ва қулдорлардан ўрнак олиб, уларнинг ўзи ҳам ерларни батамом ҳусусий мулк қилиб тортиб ола бошлади, қуллар асрай бошлади, боғ-роғлар ва поместьелар барпо қила, саройлар қура бошлади. Бундай араблар учун «мадина қарилари» нинг оддий патриархал ҳаёти мароқсиз ва эскириб қолгандай кўринар эди.
Мухаммаднинг ворисларидан учинчиси-халифа Усмон (644-656) куч-ғувват кетиб, букчайиб қолган иродасиз бир чол эди. У Макка зодагонларнинг одами бўлиб, шу билан бир вақтда уни Сурия араблари ҳам қаллаб-қувватлар эди. Сурия ноиби амир Муовия Усмоннинг яқин қариндоши эди. Мадинада эътибори тушиб кетган Усмон фитначилар томонидан ўлдирилди. Унинг ўрнини Али эгаллади. Али Мухаммданинг куёви бўлиб, унинг қизи-Фотимага уйланган эди. Муовия ва уни қуршаб турган сурия-раб зодагонлари бу янги ҳалифага қарши бош кўтарди. 661 йилда Али бир хорижит томонидан ўлдирилгандан кейин, Муовия ўзини ҳалифа деб эълон қилди, лекин у Маккага ҳам, Мадинага ҳам бормай, Дамашқда қолди. Ана шу тарзда ҳалифалик тарихининг янги даври бошланди.
Дамашақ ҳалифалиги 90 йилча (661-750)давом этди. Шу вақт ичида ҳалифалик ўз ерларини ниҳоят даражада кенгайтирди. VIII асрнинг бошларида Шимолий Африканинг бутун қирғоқи босиб олинди. 711-714 йилларда араблар Пирения ярим оролини истило қилдилар. Муовияни ўзи Константиноплга икки марта, 669 ва 680 йилларда юриш қилди. 717-718 йилларда араблар учинчи марта Константинопль остонасига келиб, уни бутун бир йил қамал қилиб турди. Шарқда эса араб лашкарбошилари Ўрта Осиёнинг ичкарисигача кириб бориб, Хивани, Бухорони ишғол қилди, Афғонистонни ва Ҳиндистоннинг шимолий-ғарбий қисмини то Ҳинд дарёсига қадар бўлган ерларни истило қилди. Арманистон билан Грузия ҳам уммавийлар халифалиги таркибига кирар эди. Халифаликнинг чегаралари ғарбда Атлантмика океанигача, шарқда Хитой билан Ҳиндистон чегараларигача бориб етди ва шундай қилиб, қадимги буюк монархияларнинг-Александр Македонский монархияси ёки Август ва Траян замонларидаги Рим империяси монархиясининг территориясидан ҳам ошиб кетди.
Умавийлар замонида идора қилиш аппарати анча мураккаблашди. Алоҳида ер ва жон солиғи оладиган жуда кенг тармоқли, молия амалдорлари аппарати ташкил қилинди. Шу нарса характерлики, энди фақат «кофирлар» эмас, балки мусулмонлар ҳам солиқ тўлайдиган бўлди. Уч хил солиқ асосий солиқ ҳиисобланар эди; 1) зараж-ер солиғи; 2) жузья-жон боши солиғи 3) закот- мажбурий тўланадиган ушур, бу солиқ ҳам халқ учун айниқса оғир солиқлар эди-ҳараж билан жузья.
Суд ва бошқа маъмурий ишлар араб тилида олиб бориладиган бўлди. Араб қонунлари кодекси вужудга келтирилди.
Хукмрон синфларининг манфаатлари нуқтаи назаридан олиб қараганда ҳам уммавийларнинг социал базаси анча мукаммал эмас эди. Асосан Сурия-Араб зодагонлари билан боғланган уммавийларнинг манфаатлари шарқий вилоятларга ёт эди. Месопатамия араблари Дамашқга доим қарши кайфиятда бўлиб келди. 747 йилда шарқий Эрон ва Хуросон деҳқонлари ҳаракатига Абу-Муслим бошчилик қилди, у ерли жамоачи деҳқонларнинг аҳволини яхшилаш мақсадида уммавийларга қарши қўзғалон кўтарди. Қўзғалон кенг тус олди ва каттагина исёсий оқибатларга олиб келди. Эрон Месопотамия феодаллари бирлашиб туриб, 750 йилда уммавийларни ағдарди, бундан улар Аб-Муслим бошлиқ халқ деҳқон ҳаракатларидан фойдаланадилар. Халифалик тахтини Абул-Аббос Конхур эгаллади, у Мухаммаднинг ўзига Месопатамиядаги ҳарбий-араб оиласига мансуб бўлган бу ҳалифа Мухаммадга қариндошман деб даъво қилди. Бу шаҳзодалардан Абдурахмон исмли биттасигина ўлимдан қутилиб қолди. У узоқ Испанияга қочиб бориб, у ерда орадан кўп ўтмай ўзини мутақил амир деб эълон қилди (756).
Абу-Муслимни ҳам Аббос қўлга тушириб, турмага ташлади, бир неча йилдан кейин у ҳалок бўлди.
Аббос янги династияга-Аббосийлар династиясига асос солди, бу династия 750-йилдан 1055 йилгача идора қилди. Халифаликнинг пойтахти Аббосдан кейинги ҳалифа Мансур даврида-762 йилда қурилган Боғдод шаҳри бўлди. Шундай қилиб, араблар сиёсий ҳаётининг маркази Суриядан Месопатамияга кўчирилди.
Аббосийлар замонида араб давлати жуда ҳам тараққий топибди. Боғдод ҳалифалиги VIII-IX асрларда айниқса кучли эди. Бу вақтда-Боғдодни барпо этган Мансур (754-775), Карл Буюкка замондош бўлиб, у билан дўстона дипломатик алоқа қилган Харунал Рашид (786-809), араб илм-фанига зўр бериб ҳомийлик қилган Ал-Маъмун (813-833) каби қудратли ҳалифалар идора қилди. Аббосийларнинг «олтин даври» Мутадид замонида (892-902) тугади. Ҳалифалик ана шу вақтдан бошлаб тушкунликка юз тутди. Аббосийларнинг пойтахти-Боғдод жуда катта бир шаҳар бўлиб, унда ҳалифаги ва унинг яқин одамларига қарашли жуда кўп сарой ва боғлар бор эди. Шаҳар доира шаклида бўлиб, унинг атрофи икки қатор девор билан ўралган эди. Бу шаҳар зодагонлар шаҳри, ҳалифанинг қароргоҳи ва унинг маъмурий пойтахти бўлиши билан бирга жуда катта бир ҳунармандчилик, айниқса савдо маркази ҳам эди. Боғдод бозорларига узоқ-узоқ мамлакатлардан савдогарлар келар эди-бу ерда византияликлар, хитойлар, ҳиндлар, малаяликлар, Шимолий, /арбий ва ҳатто Марказий Африкада яшовчи кишиларни ҳам учратиш мумкин эди.
Аббосийлар даврида Олд ва Ўрта Осиёнинг, шунингдек, Шимолий Африканинг жуда кенг территориясида маълум вақтгача тинчлик ва хавфсизлик қарор топиши натижасида ҳалифалик иқтисодий жиҳатдан ғоят тараққий топди. Марказий ҳукумат. Ирригация системасига муттасил эътибор бериши натижасида, бу даврда деҳқончилик соҳасида катта ютуқларга эришилади. Шоли, пахта ва фафрон кенг тарқалган қишлоқ хўжалик экинлари эди. бу ерда юнг, ипак ва ип газламалар ҳам катта шуҳарт қозонди. Шиша ва ойнадан ясалган буюмлар, заргарлик ва атторлик буюмлари ишлаб чиқариларди. IX-X асрларда ҳалифаликнинг иқтисодиётида кенг кўлам олган ички савдо ва айниқса ташқи халқаро савдо жуда катта ўрин тутарди. Араб савдогарлари йироқ шимолгача-юқори Волгагача ва ҳатто Балтика денгизи қирғоқларигача бориб савдо қилавердилар.
Боғдод ҳалифалиги даврида арабларда феодал муносабатлар узил-кесил қарор топди. Ҳалифаликка қарашли мамлакатларда эксплуатация қилинувчи асосий синф жамоачи деҳқонлар эди. Бироқ араблардаги феодализмнинг ўзига хос ҳусусиятлари бор эди. Жамоачи деҳқонларнинг кўпчилиги ҳалифанинг ерларида яшаб, феодал рентани бевосита давлатнинг ўзига тўлар эди. Араб қонунларига мувофиқ бутун ер ҳалифага қарашли бўлиб, ҳалифа бу ернинг бирор қисмини ўз ҳизматкорларига вақтинчагина берар эди. шу туфайли ҳалифаликда катта ер эгалигининг наслдан-наслга ўтиши ўрта аср Европасидаги каби қатъий эмас эди. Бирор аъён ўлгандан кейин, унинг мол-мулки одатда ҳалифа ҳазинасига ўтар эди.
Шунга қарамасдан, Боғдод ҳалифалиги замонида феодал мулкчилиги сезиларли даражада ривожланиб борди. иккита-ҳарбий ҳизмат ўтаганлиги учун бериладиган чекер бўлиб, /арбий Европа бенефицияларига ўхшаб кетди, мулк-инъом қилинган ва аста-секин насладан-наслага мерос бўлиб қоладиган ер-мулклари, ҳисса ва бошқа имтиёзи ерлар ғазнага солиқ тўлашдан озод қилинган бўлиб, булар ўсиб келаётган феодал ҳусусий ер эгалигининг формалари эди. Ерларнинг маълум қисми вақиф ерлар-мачитларга берилар эди. Ҳалифанинг давлат феодал мулкчилигини қисқартириш ҳисобидан йирик ва ўрта даражадаги ҳусусий ер эгалигининг ўсиши араб феодализми ривожланишининг характерли ҳодисаларидан бири бўлиб, бу хол ҳалифаликка қарашли жуда катта территорияни ташкил этган турли хил мамлакат ва ўлкалардаги ерли феодалларнинг ажралиб чиқиши ва сепаратистик қайфиятларнинг табора авж олишида анча катта роль ўйнади.
Араблар ҳукмронлигининг илк даврида анча енгил торган ҳалифалик меҳнаткаш аҳолисининг аҳволи кейинчалик оғирлаша бошлади. Деҳқонлар қисман натура шаклида (махсулот билан) ва қисман пул шаклида катта-катта соқилинишига жавобан феодалларга ва уларнинг манфаатини ҳимоя қилувчи ҳалифага қарши бир неча марта қўзғалон кўтарилди.
Боғдод ҳалифалиги давридаги халқ қўзғалонлари кишини ҳайратда қолдирадиган даражада катта -ўзғалонлар бўлиб, баъзан бутун-бутун округларни ва ҳатто вилоятларни ўз ичига оларди. Бу қўзғалонлар одатдан ташқари узоқ давом этарди ва жуда ҳам қаттиқ бўларди. Чунончи, Мансур ҳалифа ўлгандан кейин, орадан кўп вақт ўтмай, Ўрта Осиё деҳқонларининг катта қўзғалони кўтарилди. У 776 йилда бошланиб, 783 йилда тамом бўлди. бу қўзғалонга Марв шаҳри атрофидан чиққан Муқанна лақабли Хошим ибн Хаким деган бир қирчи бошчилик қилди. IX асрнинг бошида Озарбайжонда ҳам деҳқонларнинг иккинчи бир катта қўзғалони кўтарилди, у кейин Эронга ва Закавказьенинг бошқа жойларига ҳам тарқалди. Бу қўзғалонга Бабек деган бир киши бош бўлиб, у ҳам эркин жамоа тартибларининг тикланишини талаб қилди. Бу қўзғалон 20 йилдан ортиқроқ давом этди (815-837).
Кенг кўлам олган халқ ҳаракатлари ҳалифаликни ларзага келтириб, кўп вақтгача унинг бирлигини бузиб қўйди. Бироқ ҳалифаликнинг парчаланишига бошқа сабаблар ҳам бор эди. Ҳалифалик турли мамлакатларни ўз ичига олган бўлиб, турли-туман халқларнинг муоаккаб бир конломератидан иборат эдики, булардан бўъзилари ўтмишда ўзининг ёрқин тарихига эга эди. Шунинг учун ҳам бу халқ ўз мустақиллигини тиклашга интилар эдилар, ишлаб чиқарувчи кучларнинг ривожланиши натижасида маҳаллий алоқалар мустаҳкамланиб борган сари бу интилиш кучайиб боради. Шу билан бирга ҳалифалик ҳокимияти тобора заифлашиб бормоқда эди. феодаллашув процесси Шарқда ўзига хос ҳусусиятларига эга бўлишига қарамасдан, феодализм тараққиётининг илк даврида /арбда қандай натижаларга олиб келган бўлса, бу ерда ҳам ҳудди шундай натижаларга олиб келади. маҳаллий ердор зодагонлар марказий ҳукумат зарарига кучайиб борди ва ажралишга интилди. Амирлар, яъни вилоятларнинг губернаторлари маҳаллий феодал-ер эгаларига суяеқниб туриб, ўзларининг маҳаллий династияларини вужудга келтира бошладилар. Ҳалифалик амалдорлари томонидан марказлаштрилган ер рентаси солиғининг тўпланишига қарши кўтарилган деҳқон қўзғалонларидан маҳаллий зодагонлар ўзларининг сеперастистик мақсадларини амалга ошириш учун лиқлар тўларди, бу эса майда ишлаб чиқарувчи-деҳқон ёки ҳунармандларнинг деярли ҳамма қўшимча махсулотини ямлаб кетар эдида, натижада уларнинг ўзлари жуда ҳам ачинарли ҳолда кун кечирар эдилар. амалдорларнинг ўзбошимчалиги ва жабр зулми, деҳқонларнинг ҳуқуқсизлиги ва ҳимоясизлиги, уларни ҳақиқатда ярим қул ҳолига солиб қўйган эди. Ҳалифаликда қулларнинг аҳволи эса ниҳоят даражада оғир эди. уларнинг ҳаддан ташқари, вахшиёна суратда эксплуатация қилардилар. Меҳнаткашлар оммасининг деҳқонлар, шаҳар камбағаллари ва қулларнинг қаттиқ эксплуатация қилинишига жавобан феодалларга ва уларнинг манфаатини ҳимоя қилувчи ҳалифага қарши бир неча марта қўзғалон кўтарилди.
Боғдод ҳалифалиги давридаги халқ қўзғалонлари кишини ҳайратда қолдирадиган даражада катта -ўзғалонлар бўлиб, баъзан бутун-бутун округларни ва ҳатто вилоятларни ўз ичига оларди. Бу қўзғалонлар одатдан ташқари узоқ давом этарди ва жуда ҳам қаттиқ бўларди. Чунончи, Мансур ҳалифа ўлгандан кейин, орадан кўп вақт ўтмай, Ўрта Осиё деҳқонларининг катта қўзғалони кўтарилди. У 776 йилда бошланиб, 783 йилда тамом бўлди. бу қўзғалонга Марв шаҳри атрофидан чиққан Муқанна лақабли Хошим ибн Хаким деган бир қирчи бошчилик қилди. IX асрнинг бошида Озарбайжонда ҳам деҳқонларнинг иккинчи бир катта қўзғалони кўтарилди, у кейин Эронга ва Закавказьенинг бошқа жойларига ҳам тарқалди. Бу қўзғалонга Бабек деган бир киши бош бўлиб, у ҳам эркин жамоа тартибларининг тикланишини талаб қилди. Бу қўзғалон 20 йилдан ортиқроқ давом этди (815-837).
Кенг кўлам олган халқ ҳаракатлари ҳалифаликни ларзага келтириб, кўп вақтгача унинг бирлигини бузиб қўйди. Бироқ ҳалифаликнинг парчаланишига бошқа сабаблар ҳам бор эди. Ҳалифалик турли мамлакатларни ўз ичига олган бўлиб, турли-туман халқларнинг муоаккаб бир конломератидан иборат эдики, булардан бўъзилари ўтмишда ўзининг ёрқин тарихига эга эди. Шунинг учун ҳам бу халқ ўз мустақиллигини тиклашга интилар эдилар, ишлаб чиқарувчи кучларнинг ривожланиши натижасида маҳаллий алоқалар мустаҳкамланиб борган сари бу интилиш кучайиб боради. Шу билан бирга ҳалифалик ҳокимияти тобора заифлашиб бормоқда эди. феодаллашув процесси Шарқда ўзига хос ҳусусиятларига эга бўлишига қарамасдан, феодализм тараққиётининг илк даврида /арбда қандай натижаларга олиб келган бўлса, бу ерда ҳам ҳудди шундай натижаларга олиб келади. маҳаллий ердор зодагонлар марказий ҳукумат зарарига кучайиб борди ва ажралишга интилди. Амирлар, яъни вилоятларнинг губернаторлари маҳаллий феодал-ер эгаларига суяеқниб туриб, ўзларининг маҳаллий династияларини вужудга келтира бошладилар. Ҳалифалик амалдорлари томонидан марказлаштрилган ер рентаси солиғининг тўпланишига қарши кўтарилган деҳқон қўзғалонларидан маҳаллий зодагонлар ўзларининг сеперастистик мақсадларини амалга ошириш учун фойдаланар эдилар.
1055 йилда Боғдодни салжуқий-турклар босиб олди. Туркларнинг бошлиғи Туғрулбек султон деб эълон қилинди. Шундан кейин ҳалифалар қўлида фақат диний хокимиятгина қолди. Мана шундай ўзига хос «Шарқ папалари» сифатида ҳалифалар Боғдодда узоқ вақтгача, мўғуллар истилосига, яъни 1258 йилгача яшаб келди.
Ҳалифаликнинг араб маданияти тўғриси, араб тилидаги маданият ўз замоанаси учун жуда юксак маданият бўлиб, /арбий Европа ўрта асрлар жамиятига катта таъсир кўрсатган эди. Араб тилида олиб борилгани ва вужудга келтирилишида араблар катта роль ўйнаганлиги сабабли араб маданияти деб аталган бу маданиятнинг анча қисми ҳалифалик таркибидаги кўп халқаларники эди. Араб тараққиётининг турли соҳаларида Греция-Сурия (Византия), Эрон(Форс), Закавказье (Озарбайжон), Ўрта Осиё (Хоразм, Тожикистон), Ҳиндистоннинг таъсири бор эди.
Шу нарса диққатлики, византияликлар сингари, араблар ҳам антик анаъналарни давом эттирдилар, грек классикларининг асараларини қунт билан ўргандилар ва араб тилига таржима қилдилар. Аристотель, Гиппократ, Птоламей Евклид асарларини араб олимлари яхши билар эдилар. Европаликлар Аристотелнинг асарлари билан дастлаб арабчадан лотин тилига таржима қилинган нусҳалар орқали танишдилар.
Араб маданиятининг ўзига хос ҳусусияти шу эдики, унда аниқ фанлар жуда тараққий топган эди. Араблар медицина соҳасида катта муваффақиятларга эришган эдилар, улар тирик организмни тилиш йўли билан текшириб, одам танасининг анатомиясини жуда яхши билиб олдилар. Араб медицина дарсликлари /арбий Европада бутун ўрта аср давомида ўқилди.
Математика соҳасида араблар геометрия ва тригонаметрияни ривожлантирдилар. Улар алгебрани ривожлантириш борасида кўп ишлар қилдилар ва ҳинд рақам системасини мукаммаллаштириб, унга «0» (ноль) аломатини қўшдиларки, бунинг натижасида рақамлар билан ҳар қандай сонни ҳам ифодалашга имкон туғилди.
Араблар жуда яхши сайёх эдилар. Араблар нафис адабиёт соҳасида машҳур асарлар яратдилар ва яна бошқалар.
Араб санъатида асосий ўринни архитектура эгаллайди. Араблар манументал бинолар, мачитлар, саройлар, мақбаралар, маммомлар ва бошқа жамоат бинолари қурганлар. Араб архитертурасининг энг қадимги ёдгорликларидан бири Қуддусдаги Умар мачит деб аталган мачит бўлиб, у Умавийлар даврида 688 йилда қурилган. Хаддан ташқари сипо, ўзининг ниҳоятда нозик санъаткорона ишланганлиги билан кишини ҳайратда қолдирадиган жуда зийнатли нақш солиш-араб рассомчилигининг характерли ҳусусиятидир. қўл ёзмалар, китоб муқавалари, заставкалар, концовкалар ва шу кабилар мана шу хилдаги расмлар билан безатилар эди. Турмуш ҳаётдан олинган хилма-хил темадаги ажойиб миниатюралар ҳам қўл ёзмаларга безак бўлиб ҳизмат қилар эди.
|
