Хикоялар. Ўткир Хошимов
У кетди... Япроқлари оқшом шабадасида оҳиста силкиниб турган бир туп ўрик тагидан
бурилиб ўтди-ю, муюлишда кўздан ғойиб бўлди. Қарғашойи кўйлагининг этагини, ўнг билагига
илиб олган қизил сумкачасинигина кўриб қолдим. У кетди... Қулоқларим остида анҳорнинг
қиқир-қиқир кулгиси-ю, хўрсинишга тўлган қиз йиғиси қолди.
У кетди-ю, кўз ўнгимда изтиробга тўлган, ҳам яқин, ҳам узоқ сиймоси қолди.